Γυμνάσιο Γαργαλιάνων - Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία…

Όλοι θυμόμαστε το μαυροπίνακα από τα μαθητικά μας χρόνια. Αυτόν με την κιμωλία. Που γέμιζε τα χέρια μας σκόνη. Ίσως και τα ρούχα μας. Που μαλώναμε για το ποιος θα πάει να βρέξει το σφουγγάρι, για να χάσουμε 2 λεπτά μάθημα. Στα πιο πολλά σχολεία έχει αντικατασταθεί εδώ και χρόνια με πίνακα μαρκαδόρου και σε αρκετά, δίπλα στο νέο ασπροπίνακα ποζάρει και η πιο μοντέρνα εκδοχή του… ο διαδραστικός. Υπάρχουν όμως ακόμα μαθητές και δάσκαλοι, που σε πείσμα των καιρών συνεχίζουν να αναπνέουν την κιμωλία. Τι κι αν έχουν εφοδιαστεί εδώ και χρόνια με προτζέκτορες και διαδραστικούς… Δίπλα στην τελευταία λέξη της τεχνολογίας ποζάρει αγέρωχος ο μαυροπίνακας.

Και κάποια στιγμή, όταν ακόμα κι ο άνθρωπος που σε προμηθεύει με κιμωλίες αρχίζει πια τα πειράγματα… (μα καλά… ακόμα με κιμωλίες γράφετε;;;) αποφασίζεις να κάνεις τη μετάβαση. Να αφήσεις πίσω σου την κιμωλία και να πιάσεις το μαρκαδόρο. Και έρχεται η στιγμή της αποκαθήλωσης του μαυροπίνακα. Που πάνω του έχουν γράψει γενιές και γενιές μαθητών και καθηγητών. Που αν είχε φωνή ποιος ξέρει πόσα θα μπορούσε να μας πει… για άλλες εποχές… για άλλες παιδαγωγικές… για ιστορίες που βίωσαν οι γονείς των σημερινών μαθητών… και οι συνταξιούχοι συνάδελφοι των σημερινών καθηγητών... και ακόμα παλιότεροι...

Κι όμως, τη στιγμή της αποκαθήλωσης, σαν επίκληση στο συναίσθημα, αποκαλύπτεται μια άλλη ιστορία ακόμα πιο παλιά… Πίσω από το μαυροπίνακα υπάρχει ένας άλλος πίνακας… πιο παλιός… Δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον ίδιο τον τοίχο, βαμμένο με πράσινο χρώμα, που κάποτε, πριν τοποθετηθεί ο ξύλινος μαυροπίνακας, χρησίμευε ως πίνακας. Πράσινος τοίχος λοιπόν και πάνω του γραμμένα με κιμωλία τα γράμματα του τότε μαθηματικού… Αλήθεια οι ταυτότητες δεν άλλαξαν στο πέρασμα του χρόνου. Το (α-β)(α+β) εδώ και τόσα χρόνια εξακολουθεί να κάνει α² - β². Και σε έναν άλλο τοίχο την ώρα της αποκαθήλωσης αποκαλύπτονται τα γράμματα του τότε θεολόγου… Κάτι γράφει για το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Ούτε κι αυτό άλλαξε στα τόσα χρόνια… Και σε έναν άλλο τοίχο τα γράμματα κάποιων εφήβων μαθητών της εποχής "καλό καλοκαίρι" και δίπλα ζωγραφισμένο ένα νησί. Και στον άλλο τοίχο στίχοι… "Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά"… το τραγούδι παραπέμπει κάπου στα 80's… Και στον επόμενο τοίχο την ώρα της αποκαθήλωσης του μαυροπίνακα ο τοίχος μιλάει με νούμερα… 19/5/1988… παραμονές εξετάσεων του '88…

Και τότε καταλαβαίνεις πως "όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν"… Ο βαμμένος πράσινος τοίχος έγινε μαυροπίνακας. Ο μαυροπίνακας έγινε πίνακας μαρκαδόρου και ο πίνακας μαρκαδόρου διαδραστικός… Όμως τα μαθηματικά δεν άλλαξαν καθόλου. Ούτε το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Ούτε οι άνθρωποι… Οι μαθητές ακόμα συνηθίζουν την τελευταία μέρα πριν τις εξετάσεις να γράφουν στον πίνακα καλό καλοκαίρι… και πολλοί τραγουδούν ακόμα… "το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά"… Κι όσοι δεν το τραγουδούν το ονειρεύονται. Ο τοίχος λοιπόν μιλάει και έχει τη δική του ιστορία. Μια ιστορία που την έγραψαν παιδιά. Μια ιστορία που σήμερα στο Γυμνάσιο Γαργαλιάνων βγήκε στο φως μετά από 34 χρόνια, όταν αποκαθηλώθηκε ο μαυροπίνακας για να αντικατασταθεί από πίνακα μαρκαδόρου… και φυσικά κανείς δεν τόλμησε να σβήσει την κιμωλία από τον πράσινο τοίχο… Παραμένει εκεί 34 χρόνια και απλά θάφτηκε πάλι κάτω από τον ασπροπίνακα για να αποκαλυφθεί ξανά ποιος ξέρει μετά από πόσα χρόνια...